Genel İş Sendikasının, 11 Temmuz’da 1 günlük iş bırakmayı beyan ettikten sonra, kararından çark etmesi (TABİB’in öngörüsü doğrulandı), eylemi 2 saatle sınırlandırması tiyatrosundan çıkarılacak dersler vardır. Kimi şubeler iş yeleri önünde, kimi şubeler kentlerin meydanlarına çıkarak eyleme katıldı.
1- İşçiler eyleme kısmi olarak katılmış, Genel İş yönetiminin sendika seçim kaygısı vesilesiyle hamle yaparken, işvereni hedef haline getirmemiş, eylemi dar ve apolitik tutmuş, örgütlü olduğu işyerlerinde işverene dokunacak her söylemden uzak durmuş, işçileri üstü örtük siyasi mesajlarına meze yapmaya çalışmış olsa da doğru temellerde örgütlenebilecek, talepleri net, işçilerin yaşamsal sorunlarını ilgilendiren konular gündeme getirildiğide işçilerin katılım sağlayabileceği görülmüştür. Yukarıda saydıklarımız bulanıklığa rağmenişçiler eyleme katılım sağlanmıştır.
11 Temmuz eylemi, işçiye danışılmadan, işyerlerinden fikir alınmadan, yukarıdan, sendika ağalarının konjonktürel ihtiyaçlarına hizmet edecek şekilde tertip edildi. 1 gün iş bırakma cesareti ve kararlılığı göstermeden dağıldı. Çünkü Genel İş Sendikası işçilerin mücadeleden çok siyasi bürokrasinin ihtiyaçlarına göre hizmet verdiği için bu çelişkili hali sürdürmeye devam edecek. İşçilerin gönlünde taht kuramamış sendika ağalarının radikalliği buraya kadardı. Zaten amaç yaklaşan sendika seçimlerinde “ben buradayım, işçileri harekete geçirebiliyorum, gerekirse eylemi 2 saatle sınırlayabiliyorum, sizin için kullanışlı bir araç olmaya devam edeceğim” mesaji verilmiştir.
2- Belediye şirket işçileri kamuda en düşük ücreti aldıkları ve artık şehirlerde bu gelir ile yaşamanın mümkün olmadığı gerçeği ile karşı karşıya kaldıkları ve yaşam koşulları gittikçe kötüye gittiği için eylemler tabanda bir karşılık bulmuş, sendikaya güvensizliğe rağmen işçiler hareket etmişlerdir. Hatta iş kolunda diğer sendikalara üye işçiler de eyleme ilgi göstermişlerdir. Genel İş’in tüm potansiyeli kullanılmamasına rağmen. Pek çok işçi 2 saat iş bırakma eylemine karşı çıkmış,tam gün olması yönünde tutum belirtmiştir.
3- Pek çok işçinin eylemin kazanımla sonuçlanacağına dair umudu yoktu. Hem Genel İş pratiği hem de Belediye Başkanlarının uyguladıkları politikalar işçilerin olumsuz düşünmesini sağlamıştır. Çoğu işçi yaşananın bir tiyatro olduğunu zaten bilmekteydi.
4- İyileştirme, kadro, tediye, vergi indirimi, ücretler arasındaki farklılıklar eylemin temalarıydı. Fakat bunlar kimden istenmeliydi? Hükümetten mi? Belediyelerden mi?
İyileştirme, ücretler arasındaki farklılıkların giderilmesi Toplu İş Sözleşmesi yaptığınız belediyeden istenir. Pekala, Tediye’yi Belediye yönetimi verebilir, hiçbir engel yok. TİS’e koyarsınız olur biter. Bunun için şehrin göbeğine, SGK’nın önüne gitmeye gerek yok. Hükümete sallamakta işe yaramaz. İşte işçi bu kurnazlığı bildiği için, eylemden medet ummadı, ama yine pek çok yerde katıldı. Çünkü mutfak can yakıyor, kira öldürüyor.
Kadro ve vergi indirimini Hükümetten, siyasi partilerden istersiniz. Bunun için siyaset üzerinde baskı kuracak politikalar, eylemsellikler, kampanyalar düzenlersiniz. İş kolunda örgütlü Belediye İş ve Hizmet İş’e el uzatırsınız, 600 bin Şirket işçisinin hakları için birlikte çalışırsınız. TABİB, uzun zamandır üç sendikayı ortak eyleme çağırıyor. Diğer sendikalar gelmezlerse, bırakın üyeleri o sendikaları kemirsin.
5- Belediye işçileri iş bırakmadan, grev yapmadan ne iyileştirme ne de kadro alabilir. İş bırakmak etkili bir eylem biçimidir. Sonuçları toplumu etkilediği için ses getirme ve sonuç alma şansı çok yüksektir. 11 Temmuzda bazı bölgelerde çöp tepeleri oluştu, vatandaşlar belediyeyi aradı.
6- Sendika bürokrasisi içinde yer kapma, konjonktürel çatlaklardan yararlanma için hamle yapma, çürümüş sendikal yönetimlere küçük salvolar atarak piramitte yer kapma espirisi ile yürütülen mücadele başarıya ulaşamaz. Net, kararlı, zor bir mücadeleyi kazanmak için işçi sınıfının çıkarlarına bağlılık ve bir mücadele programına, ona uygun kadrolar ve perspektifi tüm işyerlerine yayılı, yerelci olmayan, ulusal düzeyde bir örgütlenme son derece önemlidir. Bu iradenin gösterileceği bir uğraktan geçiyoruz.
7- Hiçbir işçi Genel İş Genel Merkezinden bir şey beklememelidir. Oyalama süreci devam edecektir, kendi kasalarını doldurmaya devam edeceklerdir sendika ağaları.
8- Hiçbir işçi, şube yönetimlerinden hiçbir şey beklememelidir. Bekleyen hayal kırıklığına uğrar. Genel İş’in herhangi bir şubesi “bu iş yerinde yetkili sendikayım, ücretlere iyileştirme olmadan gelecek hafta hizmet üretmeyeceğim, hiçbir işçi işe çıkmayacak” der ve eylem kararı alabilir mi? Alabilir. Şube yönetimi, temsilciler, öncü işçiler bu süreci yönetebilir mi? Yönetebilir. Birkaç gün içinde sonuç alınabilir mi? Alınabilir? O zaman neden duruyorsunuz? O koltuklarda neden oturuyorsunuz? Genel İş tiyatrosunun aksesuarları mısınız siz? Yoksa işçinin çocuğunun hakkı olan ve aidat diye kesilen paracıklar tatlı mı geldi? 40 bin liralar pamuk şekeri kıvamında mı? Aman tadımız bozulmasıncılar bu kararları alıp, işçiye öncülük edebilir mi? Edemez.
9- İşçiler kendi göbeklerini kendileri kesecekler, tabanda kuvvetli bir çalışma ile, kararlı ve net taleplerle bu rezil tablo tersine çevrilebilir. Eylemsellik dizileri başlatılabilir. İşçi sınıfının birbirinden parlak, yaratıcı eylem biçimleri vardır, hepsi denenebilir.
10- İYİLEŞTİRME talebinin en önemli ayrıntısı ücretler 3 ayda bir, enflasyon oranında yükselmeli, TÜİK ve ENAG ortalamaları alınabilir. Refah payı mutlaka eklenmelidir.
11- Sendika üyesi, sendikasız, dayanışma aidatı ödeyen işçi kardeşlerimiz! Dümeni elimize alma zamanıdır. Gelen sadece mevsim sıcaklıkları değildir, ateş çemberi içinde yaşamımızı sürdürmeye çalışıyoruz. Direnmezsek, kolektif eylemler yapmazsak, küçük küçük komitelerle iş yerlerinde örgütlenmezsek daha kötü bir yere doğru gideceğiz. Bürün çalışma alanlarında bir araya gelelim ve eylem programlarımızı hazırlayalım, harekete geçelim. Gün dümenin başına geçme günüdür. Başarabiliriz.
BİRLEŞEN İŞÇİLER YENİLMEZLER
