Yaşam pahallı, ücretler eriyor, mutfakta yangın giderek büyüyor. Bunu iliklerine kadar hisseden işçiler koşulların düzelmesi için mücadele ediyor.
Sendikasız yerler sendikalı olmak, sendikalı yerler daha iyi ve mücadeleci bir sendikaya sahip olmak için çaba sarf ediyor.
Sendika içi demokrasi ve şeffaflık giderek daha fazla üzerinde durulan meselelerden olurken, geniş işçi yığınları sendikaya ödediği aidatı sorguluyor.
En temelli itiraz, sendikaya ödenen günlük brüt bir yevmiyenin fazla olması. İşçiler çok basit bir hesap yapıyor. Bir yevmiye sendika aidatı ile faturalarımın bir kısmını öderim. Ayrıca açlık sınırı koşullarında ücret alırken neden bu kadar yüksek aidat ödeyeyim ki?
Kıyaslama şuralara kadar varıyor.”Yaklaşık olarak asgari ücret almama rağmen neden sendika aidatı ödüyorum?”
Eleştirilerde iki husus dikkat çekiyor. Aidat için bir günlük yevmiye fazla, ikincisi sendika ücretlerimi yükseltmek için yeterince çaba harcamıyor.
Enflasyon almış başını gitmişken sendikalar ciddi bir tepki vermedi. Üyelerini harekete geçirmedi. Adeta enflasyonu kader gibi sunanlara ortak oldu, işçileri yoksullaştırdı.
Özellikle, genel işleri alanında, belediyelerde çalışan işçiler, 2018’de şirketlere geçirildikten sonra sosyal haklarda görece ilerleme, ücretlerde ise gerileme yaşadı.
Bugün aidatların, sendikaların, harcamaların, kimin ne kadar aldığının, neyin nereye harcandığını sorgulamasının, açık tutum alınmasının, sendikadan istifa edip dayanışma aidatının ödenmesinin arkasında ciddi ve giderek genelleşen eleştiriler var. Ve bu hareketler devam edecek.
Aidat hareketi üç şey hakkında mücadele ediyor.
1) Aidatlar yüksek, günlük yevmiyenin üçte biri oranına çekilsin.
2) Sendika şeffaf olsun. Gelir giderler açıklansın. Sendikadan maaş alan yöneticilerin bordroları açıklansın. Bu aynı zamanda sendika içi demokrasisinin gereğidir.
3) Sendika sosyal haklar ve ücretlerin iyileştirmesi için aktif ve mücadeleci olsun.
